We waare aaltij blij es Zwarte Piét wir din strooie. Wilt u reageren op deze Wollukse Praot? Dat kan door te mailen naar wolluksepraot@erstelinghe.nl.
We waare aaltij blij es Zwarte Piét wir din strooie. Wilt u reageren op deze Wollukse Praot? Dat kan door te mailen naar wolluksepraot@erstelinghe.nl. (Foto: )

Wollukse Praot: Sinterklaos in oons kijnderjaore

  Historie

Sintereklaos waar in oons kijnderjaore 'nen heêle spannende tijd. Wij geleûfde wel meej zó'n heilig geleûf in dieje goeie meens, nie normaol – en vur z'ne Zwarte Piét hadde we 'n gruuwlijk ontzag. De roei en de zak waare vur de kwòjong die nie goéd in't gareêl liépe tòch wel 'ne linke toestaand. Vur de aauwlui wel 'n waope om d'r kijnder te laote lùstere, want Zwarte Piét heurde alles dur de schôrsteên. Bij dè zootje ongereegeld heurden ik ok bij.

't Klapstuk van 't Sintereklaosgebeure was tòch wel es-ie daogs vur z'n verjaordag op school kwaam. Dan hai 'k 't nie breêd, want ik dòcht tòch dè'k 'n groôte kaans liép in de zak nòr Spanje te moete. Hoe dichter dè we diejen dag naoderde, hoe zuúter dè'k wier. Eindelijk was-ie'r dan, 'de blije dag', mer vur mijn was't 'ne benaauwde. Heêl bang en stil zaat 'k in de aachterste baank – want zoo ver hai 'k 't al geschupt – te waachte op m'n lòt. Vurral nie opvalle, dan hi-tie meschien gin erg in me, dòcht ik. "Zijn de kindertjes goed zoet geweest?" vroeg-tie ok nog meej-tie binnekwaam. Mer toen-ie zonder mijn in de zak vertrok, begon vur mijn pas echt 't Sintereklaosfeêst.
Es op vleugels zweêfden ik nòr huis, want de vòlgende dag zou-t'r gereeje wòrre. 's Mèèrges om vijf uur riépe we meej z'n alle vanuit bed: "Heej moeder, hi-tie al gereeje?" Dè herhòlde z'n èège de noôdige keere, totdè oons moeder, onder druk van de verlangende hartjes, om zeuven uur tòch bezweek. Tot oovermaot van raamp moese we irst oons èège aonkleeje. Mer toen kwaame we beneeje, en wè we dan zaage, nie normaol. Dolgelukkig waare we meej tòffels vol kedootjes. Ik weet nog wel, ik kreeg 'ne keer 'ne step op luchtbaande, 'ne twiddehaandse meej 'nen hoôp deûke d'r in, netjes opgeknapt en geverfd dur oons vaoder. Dè zaagde nog nie. Wòr we ok gin erg in hadde, was dè we ieder jaor d'n aanderen dag peejstaamp aate van de peeje vanuit de klompe die vur de schôrsteên waare gezet. Vur dieje zelfde schôrsteên hebbe we wè liedjes gezonge in de hoop dè-t'r d'n aanderen dag 'n kedootje laag. Es we toevallig diejen dag nie zo zuút waare gewiest, laag-t'r niks. Verrekt es't nie waor was: dieje Piét heurde alles.
Alles bij mekaore wiere we op 'n prettige menier belaozerd. 't Was 'ne mooie tijd. Ik ben 'r m'n aauwers nog aaltij dankbaor veur – want 't geld groeide ok nie op d're rug – dè ze kaans hebbe gezién oons zo blij te maoke.


Toon Steenbergen
van de dialectclub

Meer berichten